Eyecatcher – Titus Simoens

Na het interview met Marie Jeanne Smets, stellen we met enige trots onze tweede Eyecatcher voor:

Titus Simoens (Gent, 1985). Na zijn studies fotografie aan het Viso/Higro te Gent studeerde hij vorig jaar af in de richting Audiovisuele Technieken, fotografie aan de Karel de Grote-Hogeschool te Antwerpen. Niet onopgemerkt… Zijn reportage “Close to Romania” werd prompt opgenomen in “Screenworlds”, een puik overzicht van hedendaagse fotografie in het Vlaams Parlement, met een publicatie door Lannoo. “Close to Romania” was ook te zien in de Gentse Zebrastraat en Titus sloot als nieuw reportagetalent aan bij het fotoagentschap Globe. “Close to Romania” is te bezichtigen op http://titussimoens.be/ en onlangs werd hij lid van het fotocollectief GUN.

Op 20 juni 2009 vertrok Titus voor acht weken naar Amerika op zoek naar de echte, authentieke cowboys van de Verenigde Staten annoo 2009. Het project “In search of the cowboys” wordt een crossmediaal concept waarin beeld en inhoud zullen primeren.

Voor Titus volgen er nu enkele maanden van postproductie. Toch belooft hij binnenkort alvast enkele beelden op zijn website vrij te geven. Wij houden jullie hiervan uiteraard op de hoogte!
Verwacht wordt dat de videodocumentaire rond de jaarwisseling klaar zal zijn. Voorlopig moeten we ons tevreden stellen met de vele making of’s op hun blog. Het smaakt alvast naar meer!

In afwachting tot de voorstelling van de afgewerkte beelden stelden we Titus Simoens enkele vragen over zijn vorig project: “Close to Romania“.

© Titus Simoens

Eyemotions: Je hebt je faam voornamelijk vergaard via je schitterende reeks “Close to Romania”. Waarom Roemenië? Heb je een bepaalde persoonlijke relatie met dit land, of is het een ietwat willekeurige beslissing geweest?
Het Roemenië-verhaal is eigenlijk begonnen vanuit mijn persoonlijke leefomgeving. Ik heb vijf jaar lang een relatie gehad met Ana Dumitrescu. Ana is van Roemeense afkomst, ze heeft tot haar vijf jaar in Boekarest gewoond. In 1990, na de val van het communisme zijn ze met het hele gezin verhuisd naar België. Om de twee jaar gaan ze terug naar Roemenië op vakantie, voornamelijk om hun familie en vrienden terug te zien.
Op die manier ging ik voor de eerste keer naar Roemenië in 2007, dat was de eerste aanraking met Roemenië. Tijdens deze reis leerde ik Alexander Guta kennen. Alex groeide op in dezelfde buurt waar Ana werd geboren en leefde tot haar vijf jaar. Op de laatste dag van mijn eerste bezoek aan Roemenië stelde hij me voor om 10 dagen met hem rond te trekken in Maramures. Zonder enige aarzeling boekte ik opnieuw mijn vliegticket naar Roemenië. Deze korte reis van tien dagen heeft me overtuigd om voor een langere periode in Roemenië rond te trekken.

Eyemotions: Denk je dat je een soortgelijke reeks ook bij ons in Vlaanderen had kunnen maken, of heb je het gevoel dat je nieuwe ervaringen nodig had om zo ook je creativiteit te stimuleren?
Ik ben ervan overtuigd dat je een soortgelijke reeks ook in Vlaanderen kan maken. Je hoeft hiervoor niet per se naar het buitenland te gaan. Wat mijn Roemenië-verhaal goed maakt is dat je voelt dat ik er een langere periode intens aanwezig was. Als je drie maanden zou rondtrekken in België, van verhaal naar verhaal, van dorp naar dorp, dan ben ik zeker dat een soortgelijke reeks perfect mogelijk is. Wat het verschil maakt voor een fotograaf die in het buitenland gaat fotograferen, is dat hij een nieuwe cultuur leert kennen op verschillende gebieden. Het maakt het ook interessant als kijker om te zien wat de fotograaf wil tonen over een andere cultuur. Wat ik niet zal ontkennen is dat mijn personages in mijn foto’s een bepaalde sfeer uitdrukken die je hier minder snel in Vlaanderen tegenkomt. Dit komt vooral omdat Roemenië een zeer recente geschiedenis heeft en dat merk je bij de bevolking.

© Titus Simoens

Eyemotions: Deze reeks toont aangrijpende en vooral betrokken foto’s. Hoe heb je hun vertrouwen kunnen winnen, zodat je hen op zulke natuurlijke manier kon portreteren? Vaak lijken ze de camera zelfs niet op te merken … Vormde de taalbarrière hier geen probleem?
In Roemenië ben ik steeds op dezelfde manier te werk gegaan. Met het openbaar vervoer trok ik het land door. Ik hield halt bij verschillende dorpen en vroeg aan locals of ik onderdak kon krijgen. Ik begon niet onmiddellijk met fotograferen, vaak dienden de eerste twee dagen als kennismaking en het volgen van hun dagdagelijkse activiteiten. Een voorbeeld hiervan is het klooster in Campulung. De eerste drie tot vier dagen heb ik meer dan acht uur per dag gebeden met de monniken in het klooster. Pas na dag vier lieten ze me heel voorzichtig enkele beelden nemen. Op zo’n momenten heb je tijd om te kijken en zijn je beelden eigenlijk al op voorhand gemaakt in je hoofd, dan is het enkel nog afwachten tot het juiste moment. Voor ik vertrok had ik me gedeeltelijk voorbereid op de taal, ik wist dat ik van inwoners van kleine dorpen geen vloeiend Engels kon verwachten. Ik kon me perfect voorstellen in het Roemeens en een groot deel van de taal begrijpen. Dat gecombineerd met de dagelijkse tuica (soort jenever) en je praat al een stuk vlotter, in ieder geval dat denk je toch.

Eyemotions: De mensen lijken je hartelijk te ontvangen in hun vaak gesloten gemeenschap (bijvoorbeeld het klooster in Campulung). Maar ben je nooit op enige vijandigheden of op z’n minst wantrouwen gestoten?
Ik heb vier dagen verbleven in een weeshuis in Roemenië, deze beelden heb ik nooit gepubliceerd omdat ik er geen goed gevoel bij had. Ik werd er helemaal niet hartelijk ontvangen en werd niet opgenomen in hun leefwereld. Als dat gebeurt, laat je dat gewoon over je heengaan en ga je gewoon verder. Een andere minder leuke ervaring die ik toen heb meegemaakt was achtervolgd worden door twee wilde honden in Ciocanu, in de Roemeense Karpaten. Er lag toen nog een goede laag sneeuw en het vroor toen -10 graden. Maar in het algemeen heb ik weinig last gehad van vijandigheden. Het is wel altijd heel belangrijk om op je hoede te zijn en af te gaan op je gevoel.

© Titus Simoens

Eyemotions: Veel van je foto’s in de reeks komen zeer spontaan over. In hoeverre ben je op zulke momenten nog bezig met de techniek achter de foto? Of laat je op dat moment het beeld primeren en probeer je later de mogelijke onvolkomenheden recht te trekken?
Ik zorg voor 95 procent van de beelden dat de techniek in orde is. Daarmee bedoel ik de juiste keuze van diafragma, sluitertijd en iso-waarde. Wat ik nooit zal doen is bepaalde onderdelen in een foto weghalen of toevoegen. Wat voor mij wel kan bijvoorbeeld is een onderbelicht deel achteraf wat optrekken. Op het moment van de waarheid ben ik wel inderdaad meer bezig met het kiezen van het juiste moment op de juiste plaats dan met de techniek.

Eyemotions: Je bent in totaal drie maal naar Roemenië vertrokken… Is de reeks een verzameling geworden van al deze tochten of had je deze tochten nodig om een bepaald onderwerp te bepalen?
De eerste twee bezoeken aan Roemenië hebben een grote rol gespeeld in de uiteindelijke reportage. Ik had al kennis kunnen maken met verschillende tradities, het klimaat en de omgeving. Bij elke bezoek aan een land waar je voor de eerste keer komt moet je omgaan met indrukken die op je afkomen. Die moet je eerst proberen te verwerken om daarna dieper op je onderwerp in te gaan. Door de twee reizen voordien was deze drempel al overwonnen en kon ik me voornamelijk bezig houden met datgene wat ik wou tonen over Roemenië.

© Titus Simoens

Eyemotions: Had je een bepaald doel voor ogen?
Ik wou een reeks tonen die Roemenië de dag van vandaag weergeeft in verschillende dorpen rond de grote steden. Zonder veel negativiteit of op zoek te gaan naar schrijnende beelden, maar toch zeer realistisch en puur in beeld gebracht.
“Close to Romania” moest het resultaat worden van een onbevangen engagement om een land van binnenuit te leren kennen, van intense ontmoetingen, oprechte pogingen tot begrip van een cultuur, toenadering en gesprek.

Eyemotions: In elk beeld hangt een zekere triestheid en soberheid… Is dit een goede weerspiegeling van de bevolking of is het mede door een fotografische selectiviteit?
Triestig vind ik de reeks helemaal niet, wat je wel voelt is dat de personages in mijn beelden een hard leven achter de rug hebben. Je mag niet vergeten dat Roemenië 20 jaar geleden nog onder zware dictatuur van Ceausescu stond en dat het leven in bergen of op het platteland niet te onderschatten is.
Roemenië is een zeer gelovig land met vele tradities en waarden. Beelden van feestende Roemenen, het orthodox paasfeest of monniken in een klooster vind ik zeker niet triest overkomen, maar eerder iets vertellend over hun cultuur en geschiedenis. Het zou een gemakkelijke keuze zijn geweest om bedelende kinderen, straathonden en bevuilde gebieden in Roemenië weer te geven, maar ik ben ervan overtuigd dat dit niet het echte Roemenië is van vandaag.

© Titus Simoens

Eyemotions: Voor je huidig project “In Search of the Cowboy’s” trok je samen met twee anderen, Daniel Dumitrescu en Bram Mervillie, 8 weken lang doorheen de VS op zoek naar de authentieke cowboy’s anno 2009.
Vanwaar komt het idee en wat is de taak van eenieder?
“In Search of the Cowboys” is een documentair project van drie Vlaamse jongeren over de zoektocht naar de echte, authentieke cowboys van de Verenigde Staten anno 2009. We zijn drie jeugdvrienden, alle drie inwoners van Deinze die elk op onze eigen manier een audiovisuele vorming hebben genoten. Ikzelf studeerde vorig jaar af aan de opleiding Fotografie aan de Karel De Grote-Hogeschool in Antwerpen. Daniel Dumitrescu studeert dit jaar af als tv-journalist aan de Arteveldehogeschool in Gent. Bram Mervillie studeerde eveneens dit jaar af aan de opleiding Audiovisuele technieken aan het Rits in Brussel. Omdat we onze jeugd samen hebben doorgebracht en daarom perfect op elkaar ingespeeld zijn, wilden wij nu onze creatieve, ambitieuze droom realiseren.
Het idee kwam voornamelijk van Daniel, hij heeft in 2005-2006 een jaar als uitwisselingsstudent in Idaho gewoond. Daar kwam hij voor het eerst in contact met de echte Amerikaanse cowboys, niet de cowboys die we hier kennen van op tv of in de boekjes, maar echte, working cowboys. Begin dit jaar kwam hij met het idee om een documentaire te maken over deze cultuur die met uitsterven bedreigd is. Omdat hij wist dat het onmogelijk zou zijn om in zijn eentje zoiets te ondernemen, stelde hij het plan voor aan Bram en mezelf. We waren snel overtuigd en het project “In search of the cowboys” werd geboren.

© Titus Simoens

Eyemotions: Hoe zag het traject van de reis eruit, roadtrippen? Couchsurfing? Motels? Enige contacten ginder achter in het verre westerse continent?
Onze zoektocht is gestart op 20 juni 2009 in New York City, wereldstad en tevens het symbool van de Verenigde Staten. Van daaruit hebben we in 8 weken het continent doorkruist, van persoon naar persoon, van verhaal naar verhaal, langs de Grand Canyon, over de Rocky Mountains, op zoek naar de echte Amerikaanse cowboy. Wij hadden reeds een route vastgelegd (vooral om praktische redenen – berekening brandstof ea.), maar het was wel de bedoeling dat we ons in onze zoektocht ook lieten leiden door het Amerikaanse volk.
In New York hebben we inderdaad gecouchsurft omdat dat ook het begin was van onze documentaire, vanaf dan werd couchsurfing onmogelijk omdat we niet konden plannen waar en wanneer we op een bepaalde plaats gingen toekomen. Na New York hebben we in alle mogelijke cheap motels en campings overnacht, maar ook bij locals. Op voorhand hadden we contact met de gastfamilie van Daniel in Idaho en vrienden in Salt Lake City. Contacten met echte cowboys waren er niet, vandaar ook ons plan om er een zoektocht van te maken.

Eyemotions: Hoe is de sponsoring in zijn werk gegaan, is het vlot verlopen om gesteund te worden? Het lijkt wel een groots project te worden met alvast enkele publicaties, kan je daar iets meer over toelichten?
We hebben voor ons vertrek de steun gekregen van cultuurzender EXQI Culture in de vorm van een intentieverklaring waarin ze hun interesse lieten blijken voor ons project.
Uitgeverij Lannoo steunde ons project ook via een intentieverklaring en het fotoagentschap Globe Reports (Belga) staat eveneens achter ons project. Financiële of materiële sponsoring was daar echter niet aan verbonden. We willen wel duidelijk vermelden dat de Provincie Oost- Vlaanderen een sponsorbedrag heeft vrijgemaakt voor ons project. “In search of the cowboys” is dus een volledig onafhankelijk project geworden. Het was heel moeilijk om op voorhand een sponsoring te verkrijgen als je zo jong bent en weinig kunt voorleggen. Wij hopen dat wanneer men ons eindproduct zal te zien krijgen er misschien iets uit de bus zal komen. Op voorhand hadden wij wel enkele publicaties in o.a. in De Standaard, Het Nieuwsblad en de Gazet van Deinze die ons toch wel wat aandacht gaven.

© Titus Simoens

Eyemotions: Je stijl ligt voornamelijk in de reportage- en documentairefotografie lijkt ons zo. Wie zijn je grote voorbeelden of inspiratiebronnen geweest?
Het klopt dat ik vooral bezig ben met reportage- en documentairefotografie maar ik denk vooral dat fotografen de dag van vandaag hun inspiratie halen van verschillende stijlen. Een reportagefotograaf kan evenveel inspiratie halen uit modefoto’s als een modefotograaf en omgekeerd, de grenzen tussen de verschillende stijlen lopen vaak door in elkaar. Dit maakt fotografie de dag van vandaag ook zo interessant. Ik hou van Nobuyoshi Araki, Albert Watson, Bruce Gilden, Richard Avedon, Richard Billingham, Carl De Keyzer, Martin Parr, William Klein, Tim Dirven, Jimmy Kets, Stephan Vanfleteren, enz…
Ik vind het heel belangrijk om naar ander werk te kijken, te bestuderen om het in je onderbewuste te laten verwerken. En dat hoeft niet enkel fotografie te zijn; ook film, schilderkunst, beeldhouwkunst, enz… kunnen heel inspirerend werken.

Eyemotions: Hoe zie je jouw toekomst tegemoet?
Mijn toekomst zie ik vooral in het verder doen waar ik nu mee bezig ben. Ik ben opgegroeid in een kunstenaarsfamilie, mijn vader is kunstschilder en van kleins af aan is het ons aangeleerd te kijken naar de schoonheid in dagdagelijkse gebeurtenissen. Mijn medium dat ik hiervoor gebruik is fotografie, maar dit wil niet zeggen dat ik nooit iets anders zal proberen, ik krijg meer en meer zin om met video te gaan werken. Fotografie blijft een grote passie en ik hoop reportages als “Close to Romania” of documentaires als “In search of the cowboys” meer te mogen ondernemen, maar hopelijk meer vanuit een opdrachtgever. In ieder geval mijn verlanglijstje is nog lang niet vol, evenmin mijn energie.

© Thomas Sweertvaegher

Titus Simoens –  Foto door Thomas “Switn” Sweertvaegher

Titus Simoens, hartelijk bedankt voor het interview en veel plezier met het afwerken van je beelden! We volgen jou, en jullie, op de voet!

De links op een rijtje:

– Blog Titus Simoens

– Website Titus Simoens

– Blog “In Search of the Cowboys”

Eyecatcher – Marie Jeanne Smets

Het heeft even op zich laten wachten, maar onze eerste Eyecatcher, Marie Jeanne Smets,  is dan ook meteen een échte eyecatcher. Vanaf de eerste maal dat we haar foto’s  onder ogen kregen, stond het voor ons vast dat zij de spits mocht afbijten. Haar beelden  zijn doorspekt met symboliek en dramatiek, maar ook met  humor en geluk. Een opvallende kwaliteit is de veelzijdigheid die zij als fotografe aan de dag legt.  Van strakke esthetiek tot donkerromantische beelden waarin  licht en kleur – of het ontbreken daarvan – een essentiële plaats innemen. Ze beheerst het allemaal feilloos.

Het is dan ook een eer om deze  rubriek met Marie Jeanne Smets te mogen openen …

Eyemotions:  Wat opvalt is dat Uw werk veelal een opvallende en dramatische lichtwerking vertoont. Wordt U hiervoor geïnspireerd door de schilderkunst en meer specifiek de oude meesters?
Smets:      Tijdens mijn opleiding vond ik het vak kunstgeschiedenis erg  boeiend en de schilderkunst heeft me zeker geïnspireerd. Een voorbeeld hiervan is een portret dat ik in 2002 maakte van een jonge vrouw voor de achterflap van haar boek. Tijdens het poseren deed ze me denken aan “Het meisje met de parel” een schilderij van Vermeer.  Met het nodige licht en wat accessoires erbij heb ik haar dan ook zo geportretteerd.
De dramatische clair-obscur stijl van schilders zoals bvb. Caravaggio is een inspiratiebron die ik vooral gebruik in zwart-wit portretten. De impressionisten zoals Claude Monet, vertellen veel over het licht in de natuur. Ook de moderne schilders zijn boeiend om naar te kijken en leren ons hoe we met compositie en licht moeten omgaan.

Eyemotions:  Zoekt U dit licht specifiek op of wordt dit door postprocessing geaccentueerd?
Smets: Het liefst werk ik met bestaand licht. Op die manier laat ik de sfeer van het moment zoveel mogelijk in de foto terug komen. Schaduwen vallen mooi en het licht speelt met het onderwerp en de compositie in het beeld.  Bij het ontwikkelen van de foto wordt het gevangen licht indien nodig nog accentueert door middel van doordrukken en tegenhouden, een doka techniek.

Eyemotions:  Heeft u enige bijscholing gevolgd inzake digitale beeldbewerking of is het voornamelijk het gevolg van intensieve zelfstudie?
Smets:      Hoofdzakelijk zelfstudie, fora op het internet en de goede raad van enkele bevriende fotografen.

Eyemotions: Uw reeks ARS MORIENDI gaat over de dood, “de ultieme afspraak”.
Veel beelden hiervan zijn in scène geplaatst en ook zijn er vele digitaal bewerkt.
Waar haalde je je ideeën hiervoor vandaan? Liet je je beïnvloeden door bepaalde schrijvers of dichters?
Smets:      De reeks “Ars Moriendi 2008 – de Ultieme Afspraak” is een fototentoonstelling die ik in opdracht heb gemaakt.
Eerst heb ik wat ideeën op papier gezet, documentatie verzameld, veel gelezen over het thema… naslagwerken geconsulteerd, boeken over de dood in de natuur, in de kunst, enz. …

Maar vooral twee jaar lang foto’s gemaakt en zoveel mogelijk fotografische beelden verzameld.  Ik heb tientallen plaatsen bezocht, zoekend naar drama, stilleven, humor. Foto’s gemaakt op kerkhoven, in de natuur en de leefwereld van mens en dier. Uit honderden beelden heb ik een dertigtal foto’s gekozen voor de tentoonstelling. Voor een aantal van die foto’s haalde ik mijn inspiratie uit verhalen, film of kunst en die zijn dan ook in scène gezet.

Zoals bijvoorbeeld de titelfoto “de Ultieme Afspraak”; een man die volledig aangekleed en als het ware onaangekondigd de zee inwandelt, is waarschijnlijk wel geïnspireerd door het surrealisme van René Magritte. Het maken van de foto was een vrolijke bedoening, het is volledig in scène gebracht. Walter was bereid om te figureren, hij is een duiker en kent de zee. Nadien werd de foto bewerkt om de sfeer te creëren.

© MJ Smets - De Ultieme Afspraak

Een vriendin die thuis een vijver heeft speelde de rol van Ophelia, een personage uit het toneelstuk “The Tragedy of Hamlet”. Voor die foto heb ik me laten inspireren door het werk van Everett Millais.
Hyacinten symboliseren in sommige culturen de dood van een mens, maar met de belofte van wedergeboorte. Daarom wandelden voor de foto ”Dodentocht”  enkele leden van een toneelclub met dodenmaskers en een doodskist door het Hallerbos. Een van hen heeft ook gefigureerd voor de foto “Dodenpreek”.  …

© MJ Smets - Ophelia

Eyemotions:  Naar welke lichtmeesters kijk jij met felle bewondering?
Smets:      Dat is een vraag waar ik niet bondig op kan antwoorden, er zijn er immer zo veel. Naar foto’s kijken heb ik altijd al gedaan, daarom houd ik zo van fotoboeken.  Een van de eerste fotoboeken die kocht was van Willy Ronis. Dat boek heb ik spijtig genoeg verloren. Onlang zag ik echter in een boekhandel tot mijn verrassing zijn naam op een pocketboek. Ik heb het onmiddellijk gekocht; “Ce jour-là” is een leuk boekje waarin hij bij elke foto het verhaal vertelt van hoe die tot stand is gekomen. Het boek staat nu in mijn boekenkast naast o.a. Robert Doisneau, Mapplethorpe, Man Ray, Blossfeld, Cartier-Bresson, Brassai, Herbert List, JeanLoup Seiff, Marcia Lipman, Herbert Bayer, Banka,  …
en natuurlijk ook vele Belgische fotografen die ik hier niet opnoem om er zeker geen te vergeten.
Tot slot wil ik ook nog vermelden dat ik met heel veel plezier en soms met verwondering en bewondering  kijk naar het werk van sommige jonge hedendaagse fotografen.

© Willy Ronis - Les Amoureux de la Bastile

Eyemotions:  Wanneer en waarom ben je overgeschakeld van analoge fotografie naar digitale?
Heb je er spijt van?
Smets: In 2002 heb ik mijn eerst “digitaaltje” gekocht “om eens te proberen” een mens moet meegaan met zijn tijd en uiteindelijk bleek dat een foto maken met zo’n ding best wel meeviel. Toen ik later een digitale reflexcamera kocht schakelde ik kort daarop definitief over en nu werk ik uitsluitend digitaal en heb daar zeker geen spijt van, wel integendeel.

Eyemotions:  Welke reeks, of welke foto in het bijzonder vindt U zelf het mooist?
Smets:      Oei, ook dat is weer zo’n moeilijke vraag, immers mijn beste foto en/of reeks  moet ik nog maken, maar dat is natuurlijk een cliché antwoord. Ik kies een foto van mijn moeder die ik enkele jaren terug met veel liefde maakte.  Die foto maakte in 2005 deel uit van een tentoonstelling over oudere vrouwen in de kunst en was georganiseerd door het Salzburger Kunstverein (Oostenrijk) .

Eyemotions:  Aan welke foto heeft U de mooiste herinnering?
Smets:      Zonder twijfel de 16 portretten die ik maakte voor het boek  “Werken met Passie” over vrouwen die terugblikken op hun loopbaan. Het was een hele fijne opdracht, een van de leukste die ik de laatste tijd heb mogen doen. We hadden vaak erg fijne gesprekken vooraf wat erg bevorderend was voor de foto’s nadien, het zijn stuk voor stuk “straffe madammen” waar ik heel veel respect voor heb en zo heb ik ze ook geportretteerd.

© MJ Smets - Werken met Passie (Rose Claeys)

Eyemotions:  Haalt U uit uw beroep als interieurfotograaf ook enige fotografische voldoening of ziet U dit eerder puur beroepsmatig?
Smets:     Elke opdracht is anders en vraagt een andere aanpak en zo wordt het telkens weer een nieuwe uitdaging. Bovendien bestaat mijn opdacht er niet enkel in om mooie beelden te maken ze moeten ook vertellen wat wij doen, wie we zijn en vooral wat we realiseren. …

Dat alles maakt het erg boeiend om te doen. Het is een fantastische job die ik heel graag doe.

© MJ Smets

Eyemotions:  Een element dat in vele foto’s van jouw terugkeert zijn opvliegende vogels. Toeval, of met voorbedachte rade?
Smets:      In het algemeen zijn vogels symbool van het bovenaardse, het nauwelijks bereikbare en van de vrijheid waarnaar de mens streeft. Daarom spelen vogels vaak een rol in mijn foto’s omdat dit niet enkel bijdraagt tot het verhaal dat ik wil brengen, ze zorgen vaak ook voor de nodige “actie”. In sommigen foto’s zijn ze louter toeval, maar boeiender zijn die gemaakt met voorbedachte rade. Ik vind het spannend om dat moment af te wachten tot de vogel opvliegt, dat vraagt vaak veel geduld, maar dat is net ook het leuke ervan.

© MJ Smets

Op 9 juni geeft Marie Jeanne Smets een lezing over fotografie:
“Over fotografie – elke foto is een nieuw avontuur”.

De lezing gaat door in ´ T Zonneputteke in Zoersel. Meer info vind u hier: http://www.mjsmets.be/expo/expo.html

Eyemotions: Bedankt voor dit interview.